Nattigheid (Ohakune - Taupo)

Zwarte piet stopt in Nederland de schoorstenen vol,
maar wij zitten aan de andere kant van de aardbol
benieuwd naar wat Tongariro National Park ons te bieden heeft
misschien dat Sint daar ook cadeautjes afgeeft.
We genieten van de bergen, rivieren en meren
en proberen iets over vulkanen te leren.
Hoewel het hier dus erg mooi is
vinden we op pakjesavond niet in Horssen zijn een gemis.
Hopelijk zit er voor jullie weer een mooi cadeautje bij
volgend jaar zijn we weer van de partij!

Ok...de hele blog op rijm gaat me niet lukken. Daarvoor heb ik toch te weinig dichtgenen geërfd van 'witte Piet' vrees ik.

Toen we vanochtend opstonden, stond er, zoals voorspeld, een harde wind. De camper schudde ervan heen en weer. Ook waren er donkere wolken, maar de zon brak ook regelmatig even door en het miezerde soms een beetje, maar het regende niet hard. We besloten toch naar het begin van de Tongariro crossing te rijden en te kijken hoever we zouden komen. Onderweg naar het beginpunt werd het zicht steeds slechter. Miezer veranderde in lichte regen. Plotseling trok het weer even open en werd het droog, maar toen we verder omhoog reden, reden we de wolken in. Het regende niet echt, maar we konden uiteindelijk nauwelijks meer zien hoe de weg liep. We bereikten de parkeerplaats van het startpunt van de route, maar het zicht was maximaal vijftig meter. Zelfs het begin van de route vinden, was vrijwel onmogelijk. Het had niet veel zin om te proberen toch te gaan wandelen. We zouden alleen maar nat en koud worden en toch niets van de omgeving zien. Waarschijnlijk zou het nog gevaarlijk zijn ook. Het probleem was alleen dat we niet echt een plan B hadden voor vandaag. We moesten dus nog gaan bedenken wat we vandaag zouden gaan doen. Onderweg naar beneden zagen we een vrouw met grote rugzak de lange weg naar beneden lopen. Ze wenkte dat ze wilde liften en we besloten haar mee te nemen. Normaal nemen we nooit lifters mee, maar je kunt iemand moeilijk in zulk slecht weer alleen laten lopen. Het bleek een Franse vrouw te zijn die in haar eentje drie maanden door Nieuw-Zeeland trok. Ze had al een paar dagen gewandeld in het gebied met beter weer en was verrast door het slechte weer van vandaag (slechter dan ze in de voorspelling had gezien). Ze was ons erg dankbaar toen we haar een kilometer of twintig verder weer afzetten.

Wij hadden inmiddels onderweg besloten door te rijden naar Taupo. Eenmaal weer onder de wolken bleek het weer beter te zijn dan verwacht. Het was droog en we hadden redelijk zicht. We zochten toch nog een wandeling. We vonden een wandelroute van ongeveer vijf kilometer om een meertje heen door het bos. Het was een mooi paadje met veel heel grote, dikke, oude Nothofagusbomen (die bomen kenden we nog van onze reis naar Patagonië, ze groeien alleen heel zuidelijk). Helaas gingen het onderweg wel weer (steeds harder) miezeren.
We reden verder naar Lake Taupo en aten onze lunch aan het meer. Rond half drie meldden we ons op de camping in Taupo (aan de Spa Road en ik drink hier een glaasje....jawel...Spa Rood...).
We zitten hier in een vulkanisch regio en ik wilde graag gaan kijken in het thermisch gebied. We moesten opnieuw een flinke bui afwachten, maar besloten daarna toch te gaan wandelen. Er stond een wandeling aangegeven naar de Huka Falls (ongeveer een uur heen en een uur terug). Volgens de man bij de receptie van de camping was die aan te raden. Het was inderdaad een mooie wandeling langs de rivier. Op sommige plekken kwam er veel stoom van het water af en waren mensen aan het zwemmen. Helaas hadden wij geen zwemkleding meegenomen, maar we voelden even aan het water en het bleek inderdaad heerlijk warm te zijn. Het was een gek gezicht al die zwemmende mensen in een rivier in de regen. We liepen verder langs de rivier tot de Huka Falls. Dat bleek een erg mooie waterval te zijn. Indrukwekkend om te zien hoeveel water er doorheen stroomt! Het is zeker geen zielig stroompje, maar een bulderende rivier die naar beneden stort. Helaas bleef het vrijwel onze hele wandeling een beetje regenen. Koud kregen we het niet, want het is hier rond de twintig graden. We vonden dat wel een goede reden om een ijsje te gaan halen, toen we terug waren op de camping. De camping heeft een buitenzwembad dat verwarmd wordt met de warmte van de vulkanische bronnen hier. Dat zwembad wilde we ook wel even uitproberen. Het was heerlijk om na het wandelen in het (heel!) warme water te zwemmen. Zo werd de regenachtige dag toch nog een leuke vakantiedag.
Ook vanuit deze camping gaan normaal georganiseerde trips naar de Tangariro crossing, maar helaas zijn die de komende twee dagen ook weer afgelast vanwege de slechte weersverwachting. Nu gaan we toch maar verder richting Rotorua en kijken we wel of we later komende week nog terug gaan om nog een poging te wagen met beter weer.