Tongariro crossing

Het is gelukt! We hebben de Tongariro crossing gelopen! Soms vallen dingen tegen als je er veel moeite voor doet er er hoge verwachtingen van hebt, maar deze dagtocht viel zeker niet tegen. Hij was het terugrijden waard. Het was super!!!
We vertrokken vanochtend rond negen uur op 1150 meter hoogte waar we onze camper geparkeerd hadden (slechts een kwartiertje rijden vanaf de camping). Het eerste stuk stegen we langzaam een klein beetje. Het landschap was weer heel bijzonder. Duidelijk weer vulkanisch gebied met weinig begroeiing. Het leek ook hier wel een maanlandschap. Er lag veel vulkanisch gesteente (van die steentjes die ook soms in een gasbarbecue zitten, maar dan ook grotere stukken). Het leek wel alsof we door een enorme barbecue heen liepen. Het deed me ook wel wat denken aan pindarotsjes (maar ja, vrouwen denken natuurlijk sowieso heel veel aan chocolade ;-)). Na ongeveer een uur wandelen kwamen we bij de Soda Springs (een klein watervalletje). Vanaf daar ging het pad behoorlijk steil omhoog. We wisten dat het hoogste punt van de route 1886 meter was en we waren dus gewaarschuwd voor een flinke klim. Het eerste stuk viel ons nog erg mee. In de South Crater (op 1660 m) was het daarna weer een heel stuk vlak (we liepen dus in de krater). Het laatste stuk klimmen was wel pittig. Het was erg steil en er lag veel los grind, waardoor je bij elke stap die je zette weer een halve stap terug gleed. Toch kwamen we zonder al te veel problemen aan op de top bij de Red Crater. Dat punt was ongelofelijk mooi! Zeker een van de mooiste plekken waar we ooit geweest zijn. We hadden mooi uitzicht op Mount Ngauruhoe en op de Red Crater zelf, die ook echt heel erg rood was. Je kon nog goed zien dat hij gevormd was door lava die over de berg gestroomd was. De andere kant op zagen we de Emerald Lakes net iets onder ons liggen. Dat zijn drie mooie lichtblauwe meren. Ook konden we Blue Lake goed zien. Een wat groter meer dat (niet zo verrassend) mooi donkerblauw is en op ongeveer dezelfde hoogte ligt als waar wij stonden. Het was jammer dat er zoveel andere wandelaars waren, maar verder was het echt een super mooie plek. We daalden af naar de Emerald Lakes. Dat was niet zo heel ver, maar wel heel steil en weer met veel los zand en grind. Het was mooi om de meren nog van dichterbij te kunnen bekijken. Vanaf dit punt (net iets over de helft van de Tongariro crossing) moesten we helaas weer terug. De vulkaan Te Mari spuugt stenen uit op het moment en het is nog altijd te gevaarlijk om de rest van de tocht te lopen. Gelukkig was dat alleen nog het gedeelte aan de ander kant van de berg naar beneden door het bos, waardoor we niet het idee hebben dat we daar heel veel aan gemist hebben. Terug naar boven door het losse zand was best zwaar, maar we hadden toch nog wel energie over toen we rond 13.00 uur weer op de top stonden. We kozen er daarom voor om nog de Tongariro Summit te lopen. Een zijweggetje van ongeveer 3 kilometer (1,5 uur extra volgens de borden) naar de top van Mount Tongariro (1967 m). Het was een mooie route. We hadden vanaf dit pad nog mooier uitzicht op Mt Ngauruhoe en op Blue Lake (een ander Blue Lake trouwens dan waaraan we kampeerden in Rotorua). Het laatste stukje van het pad liep door de sneeuw op een behoorlijk schuine helling. Het uitzicht op de top was geweldig! We zagen Lake Taupo en de rookpluimen van de thermische gebieden van Rotorua en konden zelfs helemaal tot Mt Taranaki (Mt Egmont) kijken. De top van deze vulkaan stak precies boven de wolken uit in de verte. Die vulkaan ligt helemaal in het westen van het Noordereiland aan de kust. Zo ver konden we dus kijken! In het stuk waar wij liepen waren helemaal geen wolken. En de wolken die we verderop zagen, lagen zelfs onder ons. Voordeel van deze top was ook nog dat er een stuk minder andere mensen waren. Het was er lekker rustig. Rond half drie begonnen we aan de terugweg en om kwart over vijf stonden we weer bij onze camper. Moe maar voldaan. Wat een geweldige wandeling! Int totaal hebben we ongeveer 23 km gelopen. Het weer was nu dus gelukkig een stuk beter dan een paar dagen geleden bij onze eerste poging. Het was zelfs erg warm. Zelfs op de top had je geen jas nodig. De zon brandde de hele dag op ons hoofd en we smeerden veel met zonnebrand factor 30. Ondanks het smeren zijn we erg verkleurd vandaag. Zelfs maar net niet rood. Paul is veranderd in een neger en ik herken mezelf ook bijna niet meer in de spiegel.
We zijn nu weer terug op dezelfde camping als gisteren. Vandaag was letterlijk en figuurlijk een hoogtepunt van onze vakantie!