Pancake rocks (Franz Josef – Carters Beach)

Over de route van Franz Josef tot voorbij Greymouth stond er vrijwel niets in mijn reisgids. We verwachtten dus dat het niet een heel interessant stuk zou zijn om te rijden en inderdaad viel er weinig te beleven. (Behalve dan dat we halverwege opgeschrikt werden door een klap toen de magnetron uit het kastje viel tijdens het rijden!) We stopten in Hokitika voor boodschappen en tanken en daarna pas zo'n dertig kilometer voor Punakaiki. Het landschap begon daar weer erg mooi te worden. We reden een kronkelige weg met prachtige uitzichtpunten over zee. Er staken veel rotsen uit de zee en dat was een mooi gezicht. Toen we uitstapten voor een foto merkten we meteen dat het warmer was dan waar we vandaan kwamen. Ook de begroeiing veranderde. Er stonden nu meer palmachtige bomen in het regenwoud. Punakaiki hadden we voor vandaag als eindpunt bedacht. We kwamen er rond 14.00 uur aan en brachten meteen een bezoek aan de Pancake Rocks aan de rand van het Paparoa National Park. Deze rotsen zijn gevormd van laagjes kalksteen, waardoor ze een beetje lijken op een stapel pannenkoeken. In de rotsen zijn door het regenwater holen gevormd. Bij hoogwater worden deze holen spuitgaten. De golven stromen naar binnen in de holen en exploderen daar door de hoge druk, zodat er een fontein van stuifwater ontstaat. Spectaculair! We hadden niet veel verwacht van deze Pancake Rocks, maar het was leuker dan we dachten. Het hielp ook wel mee dat de zon lekker scheen en dat het zelfs zonder jas nog warm was.
Een klein eindje verderop liepen we nog de Truman Track. Een korte wandeling door het regenwoud naar het strand. Ook daar werden we weer nat van de nevel van de spuitgaten. In het regenwoud rook het heel lekker naar toiletverfrisser (o nee, de toiletverfrisser ruikt natuurlijk naar regenwoud...).
Toen we net terug kwamen bij onze camper begon het te regenen. We hadden daardoor niet zoveel zin meer om nog meer te wandelen in de omgeving van Punakaiki en besloten nog maar iets verder door te rijden richting Westport en daar een camping te zoeken. We willen morgen helemaal naar Abel Tasman National Park rijden en alles wat we vandaag nog die kant op zouden rijden, zou morgen iets schelen in de toch wel redelijk lange afstand.
We zitten nu op een camping in Carters Beach. Als ik door de voorruit van de camper kijk, kan ik de zee zien. Er vallen telkens flinke buien, maar toen het even droog was, zijn we toch nog even wezen uitwaaien aan het strand, dat hier veel lijkt op het Nederlandse strand (alleen dan zonder andere mensen). Nu hebben we lekker de kachel aan in de camper en lezen we een boek en kijken een film. (Paul kijkt de extended edition van de Lord of the Rings. Die is dus nog wel even bezig...) Regen vinden we nu niet zo erg.

Ps. Blijft raar dat ik nu type wat ik op donderdag gedaan heb, terwijl voor jullie de donderdag nog moet beginnen...