Doubtful Sound

Die mensen die zeiden dat Doubtful Sound mooi is, hebben niet te veel gezegd! Wauw! Wat een landschap!
We werden vanochtend al om zeven uur opgepikt bij de camping en na een kort busritje afgezet in Manapouri. Daar wachtte een boot op ons die ons over het Lake Manapouri bracht. Het was weer mooi weer en op het meer konden we al goed zien hoe de fjorden eruit zagen. Prachtige toppen van bergen, begroeid met regenwoud, die uit het diepe water staken. Aan de overkant van het meer gingen we van boord bij de elektriciteitscentrale, die we later die dag nog verder zouden bekijken. We stapten opnieuw in een bus en reden over een (onverharde) weg iets meer dan twintig kilometer door het regenwoud. We hadden mooi uitzicht en kwamen verschillende watervallen tegen. De weg is in het begin van de vorige eeuw aangelegd om het materiaal voor de elektriciteitscentrale over zee aan te kunnen voeren. Het is de duurste weg van Nieuw-Zeeland. Hij kostte namelijk twee dollar per centimeter!
Na het busritje gingen we opnieuw aan boord van en boot. Deze boot bracht ons door de fjorden van Doubtful Sound naar de Tasmanzee. Helaas was het miezerig weer en was het zicht daardoor niet optimaal. We begrepen van de bemanning dat dit het normale weertype is in de fjorden. Er valt ruim vijf meter regen per jaar! Logisch ook in een regenwoud natuurlijk. Voordeel van de nattigheid was weer dat er heel veel watervallen waren. Veel meer dan bij droog weer. Soms kon je er meer dan twintig tellen als je om je heen keek. Heel indrukwekkend! De mist gaf ook wel een beetje een spookachtig effect. Het paste bij het landschap. Ook zagen we een kolonie zeeleeuwen op een rots en aantal bijzondere vogels.
Op de boot raakte ik aan de praat met een ander Nederlands stel van onze leeftijd. (Voor de bzv-fans onder jullie: hij leek heel veel op Bert van Boer Zoekt Vrouw. Inclusief dialect! Het enige verschil was dat deze 'Bert' beter was met mensen en waarschijnlijk minder goed met koeien, haha!) Het waren leuke mensen en dat maakte het boottochtje extra gezellig.
Vervolgens stond er een bezoek aan de elektriciteitscentrale op het programma. De centrale is gebouwd ín een berg. Hij maakt gebruik van het hoogteverschil van 180 meter tussen Lake Manapouri en de Tasmanzee om elektriciteit op te wekken. Om er te komen moesten we dus door een tunnel naar beneden. De tunnel was vorige eeuw uitgehakt, voordat er daarvoor machines bestonden. Ze werkten 24 uur per dag en zeven dagen per week en deden toch maar liefst acht jaar over het maken van de tunnel en de machinehal! Wat een werk!
Helaas ging de poort van de tunnel in niet open toen we ervoor stonden en kostte het onze chauffeur een half uur om iemand op te trommelen, die hem wel open kon maken. Zijn frustratie nam elke minuut toe en hij deed alles op een beetje onhandige, mr. Bean-achtige manier. Voor ons grappig dus, maar voor hem wel sneu. Uiteindelijk lukte het toch om binnen te komen. Paul doorzag in een seconde hoe de turbines werkte en vermaakte zich erg goed. Ik had wat meer uitleg nodig, maar vond het wel heel interessant toen ik het eenmaal snapte.
Hoewel we het op een gegeven moment wat veel van hetzelfde vonden (na vijf uur varen door hetzelfde landschap heb je het uitzicht wel gezien, hoe mooi ook), was het absoluut een geslaagde dag!

Ps. Ik heb wat foto's toegevoegd, maar bewust geen foto's waar we zelf opstaan. Paul blijft graag zo anoniem mogelijk op internet en ik heb natuurlijk liever geen inbrekers in huis. Je weet maar nooit...